مالکیت معنوی در حقیقت عبارت است از یک قانون، روش یا ساختار قانونی که بر اساس آن، امنیت حقوقی در یک سرمایه گذاری فکری برای فرد مبتکر، طراح، سازنده یک اثر جدید و نو، ایده و طرح جدید، محصول نوآورانه و … تأمین می گردد. به واسطه مالکیت معنوی، یک محصول، یک اثر، اختراع یا ایده می تواند در انحصار یک فرد یا شرکت خاص باشد. این قانون به منزله یک پوشش محافظ از ابداعات و نوآوری ها در تمام زمینه ها تلقی می گردد.
بدیهی است که طرح یا محصولی که در راستای برطرف کردن نیاز یا حل مشکلی از مصرف کنندگان یا مشتریان، طراحی و تولید نشده باشد در مدت زمان کوتاهی با شکست روبرو خواهد شد. اینکه یک شرکت یا تولید کننده به دنبال طرحی جدید برای ارائه محصولاتی باشد که نیاز مشتریان را برآورده سازد و مطابق با سلایق آنها باشد؛ در واقع، اولین گام برای ورود به ایده های جدید و سودآوری خواهد بود.
همه ما می دانیم که طراحی و ایده پردازی برای طراحی و تولید یک محصول یا تعدادی از محصولات در یک حوزه خاص، نیازمند همکاری تیم تخصصی و حرفه ای است؛ از طرفی دیگر، برای تمام مراحل باید سرمایه های هنگفتی صرف شود تا مراحل ابتدایی تولید به انجام برسند. هزینه های طراحی و تولید محصول یا محصولات در بخش نیازسنجی، قالب سازی اولیه و ثانویه، تست های اولیه و ثانویه، تست های اولیه پس از تولید اولیه محصولات، هزینه های مربوط به برندسازی، هزینه های بخش تبلیغات و بسیاری موارد دیگر، نمونه هایی از هزینه هایی هستند که باید برای موفقیت یک برند، صرف شوند.
پس از اینکه تمام مراحل فوق، طی شد، اکنون نوبت به انبوه سازی محصول و بهره برداری از آن می رسد. بنابراین باید یک قانون ویژه وجود داشته باشد تا بتواند از این همه تلاش و کوشش ها، حمایت کرده و دغدغه ی تولید کنندگان در مورد امکان کپی برداری و سوءاستفاده از محصول به بار نشسته را رفع نماید. مالکیت معنوی در حقیقت در همین راستا عمل می کند.